Laatste weken

Lieve allemaal,

Voor de tweede keer schrijf ik dit verslag. De eerste keer heb ik het verkeerd opgeslagen. Daarna was mijn humeur niet al te best en heb ik er een weekje overheen laten gaan. Inmiddels zitten we in Santiago, bij Lisa en is er best veel gebeurd. We , eigenlijk Ger is bestolen in de bus vanuit San Pedro naar la Serena. Maar we gaan even terug twee weken terug naar Sucre. Een schitterende historische stad met een heerlijk klimaat. Het ligt niet zo hoog dus Ger en ik hebben genoten van de warmte. Ik liep zelfs af en toe een een hemd. We hebben hier met veel plezier de onafhankelijkheiddag van Bolivia gevierd. Wat een ceremonie, wat een feest. We hebben natuurlijk al best veel van dit soort feesten meegemaakt maar saai wordt het nooit. Hele lange en officiële«le parades, muziek, miljoenen vlaggetjes, militairen, polite, veel traditionele kleding en natuurlijk veel snoep, ijs en drank. Het maken van foto's is moelijk . De Bolivianen worden niet graag gefotograveerd. Vanuit Sucre gaan we nog een dagje naar Tarabucu. Dit is een bergdorp 65 km van Sucre vandaan. Een schitterende rit waar we genieten van de mooie bergen en andere bijzondere landschappen. Na iedere bocht worden we weer opnieuw verrast. Als we aankomen in Tarabuco lijktde tijd 100 jaar te hebben stil gestaan. We zien alleen maar mensen in traditionele kleding lopen, veel dieren op straat en zeer (in onze ogen) armoedige huisjes. We komen voor de zondagsmarkt. De mensen uit de hele regio bezoeken deze markt. Er wordt van alles verkocht, gekocht en geruild. Ook is er een hele straat vol met verkopers van traditionle textiel. Een lust voor het oog en moeilijk om niet te veel te gaan kopen. De rugzakken zijn zwaar!! In het hele dorp is er maar een restaurant en daar wil je niet naar de wc. Dat vraagt weer wat creativiteit van ons maarna 6 weken reizen, lukt dit ons steeds beter. Dus als we de bus terug pakken naar Sucre zitten we daar heerlijk ontspannen op onze stoelen met een lege blaas. Ik zal jullie zeggen daar heb je heel veeel voor over :) De tijd dringt dus we moeten weer verder. Nu gaan we met de bus (10) uur naar Uyuni, een niets zeggend saai en lelijk dorpje waar de zoutvlakte begintWe beginnen de kou hier al aardig te voelen en zeker de volgende ochtend als blijkt dat uit onze beloofde warme douche alleen maar koud water stroomt. We worden door een jeep opgehaald en stellen ons voor aan onze tourgenoten voor de komende 3 dagen. Twee Spaanse meiden en twee Braziliaanse jongens. Oeps, hopelijk is het voor hun geen tegenvaller op te moeten trekken met 50 plussers. Niets is minder waar. We raken direct aan de praat en hebben eigenlijk de hele tour plezier met elkaar. De eerste dag rijden we de zoutvlakte op met heel veel andere jeeps. Binnen een uur lijken de meesten verdwenen. De zoutvlakte is zooo inmens groot (12.000 km2) dat de jeeps alle kanten op kunnen. Je hebt in je hele leven niet zo iets moois en bijzonders gezien. Zoveel zout bij elkaar. Het is net een bevroren meer. Heel vroeger moet het op zeeniveau hebben gelegen. Omdat de lucht helemaal helder is, is het bijna onwerkelijk zo mooi. Regelmatig stappen we uit de jeep om allerlei gekke foto' s te maken. Onze gids, Omar vindt voor ons een soort van wak en krabbelt en beitelt met gevaar van bevroren vingers en arm een zoutkristal uit het water. Deze worden verkocht in souvenirs winkeltjes. Midden op de zoutvlakte verschijnt er een eilandje. Het blijkt het bekende cactuseiland Incahuasi te zijn. We stoppen er en mogen hier een uur wandelen. Het is een rotseiland waar alleen maar grote cactussen groeien. Deze cactussen groeien 1cm per jaar en zijn soms wel 12 meter lang. De stammen van deze cactussen zijn dik en van een soort hout waar ook meubels van worden gemaakt. We eten in een zoutrestaurant waar alles van zoutblokken is gemaakt. Het doet koud aan omdat het net ijsblokken zijn. Inmiddels is het ook best wel koud hoor. Ik denk wel rond het vriespunt. Gelukkig hadden we toen nog niet door hoe koud we het nog zouden krijgen. We blijven op de zoutvlakte totdat we de zon onder zien gaan. Schitterende kleuren zien we. Daarna krijgen we een soort Dakar-gevoel omdat Omar er flink de vaart inzet om op tijd in ons hostel aan te komen. Ger geniet ontzettend. Ik wat minder. Begin al aardig mijn voeten te voelen. Of niets eigenljk. Mijn tenen lijken ietwat te bevriezen. En wat een wind!! We komen indien het donker aan in een heus zouthotel waar een hete koffie, thee en vooral koekjes klaar staan. Wat een genot. Daarna heerlijke soep, koude vette frietjes en kip. Prima geslapen en de volgende ochtend zonder te douchen of te wassen weer verder (went vanzelf). Vandaag gaan we weer verder de zoutvlakte op maar rijden we langs allerlei schitterende lagunas. Iedere laguna heeft weer een andere kleur en bij veel lagunas zienwe heuse flamingo' s. Wat een mooie kleuren. Alhoewel we nog steeds over de zoutvlakte rijden, verandert het landschap behoorlijk. Woestijn, zoutvlakte, lagunas en bergen wisselen elkaar regelmatig af. Het waait erg hard waardoor het veel kouder aanvoelt. We zitten inmiddels op 4900 m. Als we aan het eind van de middag in ons volgend " basic" hostel aankomen, begrijpen we direct wat er met "basic" wordt bedoeld. Midden in een stuk woestijn staan er een paar stenen gebouwtjes met half open daken en grote slaapzalen. Geen douche en een oud wc'tje. We horen dat het vannacht heel koud gaat worden maar dat voelde we al :). We zullen niet in detail treden maar wij weten nu wat kou lijden is. We hebben geen minuut geslapen en toen we s' morgens om 5.00 aan het ontbijt zaten en hoorden dat het -20° C was, klopte onze waarneming behoorlijk!! Blij dat we de jeep in mochten. Toch duurde het nog een tijd voordat de tenen weer gevoel kregen. En dan sta je op eens op een plek vol met geisers. Schitterend en als je de stoom even aanraakt ook lekker warm. Het is buiten nog steeds zo koud dat ik het bijna niet kan opbrengen om steeds de jeep uit te komen voor het maken van foto's. Ger deert het niet. De wind wordt steeds erger en op sommige momenten kunnen we bijna niet meer rechtop blijven staan. We krijgen soms een zandstorm zo heftig dat we de jeep in moeten vluchten en de camera moeten beschermen. En dan vanuit het niets zien we een grenspaal en blijken we op de grens met Chili te zijn aangekomen. Dat betekent dat we afscheid nemen van onze gezellige groep en naar de migracion van Bolivia lopen. Als de boel geregeld is, staat onze bus naar Chili klaar en kunnen we vertrekken. We rijden 45 km in niemandsland en komen dan aan in San Pedro de Atacama, een grensdorpje in Chili. We hebben hier een gezellig klein familiehostel waar we twee dagen heerlijk uitrusten, rondlopen in het dorpje en nog een paardrijtour doen in de woestijn. Na twee dagen pakken we de bus naar la Serena en daar vandaan, een dagje later naar Santiago waar we Lies gaan ontmoeten. Het begint met een lekkere reis maar halverwege wordt Ger bestolen. In de bus tijdens een stop van 10 min wordt zijn rugzak gejat. Ik ga er niet veel over schrijven. Gedoe, kwaad, balen enz. enz. Het kost vooral veel tijd. Paspoort weg, dus ambassade werk, politiewerk voor aangifte en imigratiewerk ivm uitreis papieren. De eerste twee dagen in Santiago hebben we daar vooral aan besteed. Het weerzien met Lies maakte natuurlijk alles goed!! Lies heeft ons in korte tijd veel laten zien van Santiago maar vooral van haar leven. We hebben ontbeten en pizza gegeten op haar kamer, hebben haar universiteit bezocht, zijn in de spits met de metro gegaan (geen pretje) en veel koffie gedronken in Starbucks. Nu is het donderdagavond en zitten we gezellig in een sfeervol hostel in Valparaiso, een grote havenstad 1,5 uur rijden van Santiago. We blijven hier tot zaterdag en hebben dan nog 1 nacht in Santiago. Het zal even slikken zijn om afscheid te nemen van Lies maar we hebben nu wel een kijkje kunnen nemen in haar nieuwe tijdelijke leven.
We hebben een schitterende reis achter de rug. Zoveel gezien en zoveel meegemaakt. Het smaakt meer maar eerst weer terug naar onze lieve familie en vrienden. Tot snel allemaal!!