Alweer 10 dagen in bolivia

Lieve familie en vrienden,

Wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt en dat hebben we zeker. Wat is het toch fijn om de mogelijkheid te hebben om even uit je drukke leventje te stappen en je zelf helemaal onder te dompelen in een een andere cultuur. Natuurlijk hebben we wel contact met het thuisfront en dat is ook erg fijn natuurlijk. Het is ook leuk om al jullie reacties te lezen op onze reisverslagen.

We zijn dus met de nachtbus vanuit Cusco vertrokken naar Puno, ook een plaats in Peru. De bus was veel minder luxe maar met prima ligstoelen met als gevolg dat Ger natuurlijk heel snel lag te ronken en ik niet. Maar uiteindelijk heb ik toch wel wat uurtjes geslapen. Kort, want om 4.30 werden we wakker gemaakt omdat we in Puno aan waren gekomen. Nog slaperig lopen we de terminal binnen. Hier lijkt het of het al vol op dag is. Wat een drukte allemaal. Iedereen probeert bustickets te verkopen, mensen die al van alles willen verkopen, lange rijen bij de wc's en een hoop geschreeuw. In al die drukte proberen we uit te zoeken waar, met welke bus en hoe laat de bus dan gaat. Het woord "service" is hiernog wat onbekend dus we gaan zelf op onderzoek uit en ontdekken dat we onze ticket moeten omruilen voor een andere. We hebben nog een uur en besluiten dan maar in een onbestendig tentje een ontbijt te bestellen. Niet lekker dus!! Maar wel met een volle maag weer de bus in. Dat is ook wel wat waard. We blijken nu in een Boliviaanse bus te zitten. Een oudere en vooral minder luxe bus. Op naar Copacabana, een grens plaats in Bolivia. De rit duurt nog 3, 5 uur. Halverwege komen we bij de grens aan en moeten we allemaal uitstappen. Eerst in een grote rij naar de Peruaanse douane. Na een half uur wachten zijn we aan de beurt en mogen we verder. We lopen nu 300 meter in niemandsland en komendan aan in Bolivia. Dat was een makkie. Klaar en wachten maar op de rest. Er is in niemandsland een trouwerij aan de gang. Vreemd, wie wil daar trouwen? We zien allemaal mooi uitgedoste Bolivianen. Vooral de vrouwen zien er schitterend uit. We moeten de bus in en de chauffeur wil verder. Hij en zijn bijrijder zijn vreselijke chagrijnige kerels met weinig geduld. Er moeten nog twee meisjes komen. 1 ervan komt rennend naar de bus en zegt dat haar vriendin bijna klaar is bij de douane waarop de chauffeur zegt nog 1 minuut te wachten en dan verder te rijden. Om zijn woorden nog wat kracht bij te zetten, rijdt hij alvast een paar meter door, al toeterend. Dit herhaalt zich enkele keren. Het Chinese meisje wordt steeds nerveuser en de chauffeur blijft toeteren en stukjes vooruit rijden. Uiteindelijk kwam het natuurlijk goed en reden we verder met iedereen aan boord. We komen in Copacabana aan en kunnen lopend naar ons hostel. Het is een ongezellig en lelijk hostel. Kan gebeuren. We blijven er maar twee nachten. De zon schijnt er krachtig en de lucht is vel blauw. Copacabana ligt ( net als Puno) aan het Titicaca meer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Het ligt op 3810m. Dat betekent dat het er erg koud is na 18.00. We merken het direct weer aan onze kortademigheid. Jullie zouden lachen als je ons al hijgend de trap op zouden zien gaan. Ger wat meer dan ik natuurlijk :) We blijven twee dagen hier en genieten van lekkere restaurantjes, wandelingen en het kopen van wat souveniertjes. Daarna gaan we met een bootje naar Isla del sol voor drie lange dagen. Dit voelt als een vakantie in een vakantie. Het is een schitterend rotsig eiland met schapen, lama, s en alpaca, s. We zitten een uur in de boot en moeten dan een half uur klimmen naar ons hostel. Gelukkig kon niemand ons zien steuntelen. We dachten dat we er bij neer zouden vallen. We zitten nu dus op 4000 m. Als we boven zijn, is de vermoeidheid in een keer over. Wat een uitzicht en wat blij zijn we dat we wederom niet kiezen voor luxe maar voor eenvoud en gezelligheid. Ook hier zitten we weer in een heerlijk hostel, gerund door een oudere dame die keihard werkt om het ons naar de zin te maken. We krijgen alle dagen een eenvoudig ontbijt en een lekker zelf gemaakte maaltijd. De dagen op het eiland zijn wandeldagen geworden. We hebben er veel gelopen en ontzettend genoten. Er staan foto, s hiervan op facebook maar we gaan proberen om het ook op deze site te plaatsen. Dit lukt echter vaak niet. Met pijn in ons hart verlaten we het eiland en pakken we in Copacabana de bus naar La Paz. Het wordt een lange en vermoeiende reis. Slechte bus. Na een uur worden we gevraagd de bus uit te gaan en een bootje naar de overkant te nemen. De bus rijdt zelf op een zware pont om over te varen. Het grappige is, dat dit niet van tevoren wordt verteld. Wij wisten het toevallig van Lies. In de bus is het is warm en wat viezig en geen wc. We krijgen 1 stop om te plassen. Onderweg krijgt de bus met een klap een lekke band maar de chauffeur rijdt gewoon door alsof er niets aan de hand is. Er wordt niets gecommuniceerd met ons. De deur blijft naar de chauffeur dicht. We mogen raden wat er allemaal aan de hand is. Niet echt tof in de bergen! Uiteindelijk stopt de bus en blijkt dat er geen reserve band is. Lekker dan. Daar staan we midden op de hoogvlakte van Bolivia. Er wordt niets gezegd en een beetje gerammeld aan de band. Na een kwartier stopt er een andere bus en wordt er wat onderhandeld en zien we dat we de reserve band van de andere bus krijgen ( en nu maar hopen dat zij geen lekke band krijgen). We kunnen weer verder. Ger en ik kijken onze ogen uit tijdens de reis. We komen door de hoge bergen van de Andes, kale hoogvlakten en uiteindelijk in La Paz. Bolivia lijkt veel armer dan Peru. De mensen lijken minder toegankelijk dan de Peruanen. Het is schrikken wat we tegen komen. Veel mensen leven van niets op straat en dat is geen pretje in de nachten met deze kou. Overal ligt vuil en plastic en we zien vreselijk veel verkeer. Er lijken amper regels te zijn in het verkeer. Het is goed opletten geblazen met oversteken. Ook hier in La Paz merken we dat wij geen stadsmensen meer zijn. Wat een drukte, geluiden, mensen, smog en wat een viezigheid. Gelukkig hebben we een goed hostel met een heerlijk bed en niet te vergeten een warme douche. We komen in de avond aan in La paz en moeten dus nog eten. Op zoek in een grote onbekende stad naar gezond eten lukt die avond niet. Uiteindelijk hebben we onze maag gevuld in een soort Boliviaans MAC. Het vet droop ervan af. Volgende morgen op onderzoek uit en de binnenstad onveilig gemaakt. We doen alles lopend vandaag dus ook. Ik kan jullie zeggen dat is niet makkelijk in een stad op 3600 m en waar er geen 100 m vlakke weg te vinden is. We wille naar het centralepark waar het parlement en de grote cathedraal aan ligt. Maar we merke al snel dat alle toegangswegen naar dit park geblokkerd worden doorpolitie. Het lijkt de ME wel maar dan 10 keer zo veel en erger. Een man die ons ziet praten, vraagt of we door de barricade willen om het park te kunnen bereiken. Ja, dat willen we natuurlijk wel. Hij loopt naar al die agenten en even later, mogen we la n gs de barricade om naar het centrale parc te kunnen. In het parc zien we nog meer politie en militairen. Toch vinden we het weinig angstig. In de mijnstreek van Potosie wordt er al twee weken zeer heftig gedemonstreerd en op dit moment werden er in het parlement zaken rondom deze kwestie besproken. Uit angst voor meer ongeregeldheden is erzoveelpolitie op de been. We lopen weer verder op zoek naar el mercado de las brujas ( heksen markt). Als we op ee markt allemaal dode foetussen van lama's zien liggen, weten we dat we goed zitten. Deze worden gebruikt om te offeren aan de heiligen. Ook worden er veel kruiden, planten en voor ons vreemde producten verkocht. Leuk om mee te maken. De volgende ontvluchten we La Paz en vervolgen onzereis naar Cochabamba. Gezien de tijd lukt het me niet om hierover te schrijven dus dat komt later. Ik ga nu proberen wat foto's te plaatsen.

Lieve mensen, het allerbeste met jullie allemaal!!

Groetjesvan Ger en mij